Handballer werd weggepest om zijn geaardheid
Wie handballer Youri Ranzijn in actie ziet, merkt dat het plezier van hem afstraalt. Hoe anders was dat eerder in zijn carrière toen hij in de jeugd bij topclub HV Aalsmeer het slachtoffer werd van pestgedrag over zijn geaardheid.
Youri Ranzijn begint op zijn tiende met handballen bij de lokale vereniging in Sint Pancras, ten noorden van zijn geboortestad Alkmaar. Hij heeft talent en acht jaar later komt een droom uit als hij de stap maakt naar Aalsmeer, een grootmacht in het Nederlandse handbal.
“Dat zag ik wel zitten, bij zo’n grote club”, vertelt de inmiddels 21-jarige Ranzijn. “Na een proefperiode ben ik daar gebleven. Het eerste jaar was leuk en ik genoot van alle wedstrijden, of we nu wonnen of verloren.”
Maar die gezellige periode verandert na twee jaar. In de A-jeugd raakt hij geblesseerd. In die periode heeft hij weinig contact met zijn teamgenoten. Als Ranzijn na zijn revalidatie terugkomt, merkt hij dat de klik met de groep er niet meer is.
“Er werden grappen gemaakt over mijn seksualiteit, waardoor ik mijn plezier in het handballen kwijtraakte. Ik hoorde ze over mij praten als ik de kleedkamer inliep en toen ze mij zagen was het ineens stil. Of ze gingen allemaal weg als ik de douche inkwam.” ”Dat was een zware mentale klap voor mij”, vervolgt Ranzijn, die zijn teamgenoten nooit had verteld dat hij homoseksueel is. “Ik denk dat het kwam omdat we met allemaal pubers in de ploeg zaten die niet begrepen dat die opmerkingen heel erg kunnen kwetsen. “Het begint onschuldig, maar al snel wordt het persoonlijk. Als laatste redmiddel besluit hij naar zijn trainer te stappen. In plaats van zijn pupil een helpende hand te bieden, is de boodschap kort en duidelijk. “Mijn trainer zei: ‘Dan stop je toch?’” Ranzijn is er nog steeds van ontdaan. “Op dat moment heb ik besloten bij Aalsmeer weg te gaan. Dat vond ik heel erg, want ik was gek van handbal.”
De Noord-Hollander verdwijnt uit zijn geliefde sport, al brengt het ‘Diversity Team’ van de handbalbond hem na ongeveer een half jaar weer terug. “Ik heb gelukkig goede connecties vanuit het gay handbalteam. Ik was erg onzeker over mijn seksualiteit én over mijn handbalkwaliteiten. Zij hebben mij opgevangen en een eind op weg geholpen. Ik had zoveel verdriet en twijfelde of het niet aan mijzelf lag in plaats van mijn voormalige teamgenoten.”
Intussen komt er óók de uitgestoken hand van Wesley Hage, coach van het Haagse WHC/Hercules. Hij geeft Ranzijn het vertrouwen om het handbal op clubniveau weer op te pakken. De boodschap van Hage is snel duidelijk. “Wesley zei: ‘Als hier vervelende grappen worden gemaakt over je geaardheid, dan gaan we meteen in gesprek met elkaar. Dan gaat er niemand weg of meteen stoppen.”’
Die opvang en de open benadering doen Ranzijn goed. Aanvankelijk vindt hij het nog best spannend om aan te sluiten bij de Haagse topclub.
“Ik had de eerste training enorme zenuwen, omdat ik niet hetzelfde riedeltje wilde als bij Aalsmeer. Ik hield me daarom best nog wel stil. Ik heb twee maanden gewacht, omdat ik onzeker was of de jongens mij zouden accepteren. Ik had toch de angst dat mensen mij anders zouden behandelen als ze zouden weten dat ik gay ben.”
Hij twijfelt lang voordat hij definitief overstapt naar WHC/Hercules. Eerst voert hij nog gesprekken met zijn tante. Neef Jelte Bergen handbalt immers ook bij de Haagse club in de A1. “Ik wilde een plek vinden waar mensen mij volledig accepteren voor wie ik ben en niet op wie ik val. Ook dacht ik aan mijn neefje, omdat ik het niet voor hem wilde verpesten bij de club. Maar iedereen was positief en uiteindelijk heb ik besloten om bij Hercules te blijven.”
‘Een van hen’
Ranzijn merkt dat de groep hem accepteert en hem gewoon als ‘een van hen’ behandelt. “Ik ben ze daar ontzettend dankbaar voor, al vind ik het soms nog lastig om me volledig open te stellen. Dat ligt aan mij en gelukkig niet aan die jongens. Ik kreeg een zeer warm welkom toen ik had besloten om te blijven en dat was een enorme stimulans voor mij.”
Voorlopig maakt Ranzijn nog deel uit van het opleidingsteam van WHC/Hercules. “In de toekomst”, klinkt het enthousiast. “Zou ik het natuurlijk gaaf vinden om vaste kracht in het eerste team te worden in de Super Handball League. Daar train ik ook hard voor. Maar het allerbelangrijkste is dat ik het plezier in mijn favoriete sport weer helemaal heb teruggevonden.”
Peter Lotman
‘We zijn meteen in actie gekomen’
Marvin Koek, jeugdvoorzitter van HV Aalsmeer, was nog niet in functie toen Ranzijn besloot de club te verlaten. Koek: “Natuurlijk baal je als je dit hoort. Niet alleen als bestuurder, maar vooral ook als mens. We zijn meteen in actie gekomen met onze vertrouwenspersoon om te kijken hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen.”
Vertrouwenspersoon Lena van Apeldoorn onderkent de boodschap: “Binnen een vereniging moeten mensen zich ervan bewust worden dat wat zij misschien onschuldig vinden, voor een ander als grensoverschrijdend kan worden ervaren. Bespreek dit soort zaken openbaar. Alleen dan kan je een veilig sportklimaat creëren, door met de hele club op te trekken.”
foto’s: Perry Biemans (Match sportfotografie)
